با وجودی که رژیم سوریه اتهامات مبنی بر ساخت یک کوره آدم سوزی برای از بین بردن اجساد زندانیانی که در زندان نظامی صیدنایا مرده اند را انکار می کند زندانیان پیشین به دیارنا گفتند که تجربه آنها ثابت می کند که [رژیم] گناهکار است.

در میانه ماه مه، آمریکا تصاویر ماهواره ای گرفته شده در اوایل سال 2015 را نشان داد که درظاهر نشان می دهد رژیم سوریه در بزرگترین زندان این کشور یک کوره آدم سوزی ساخته است.

خبرگزاری فرانسه گزارش کرد که تصاویر آب شدن برف روی سقف و سیستم های تهویه بزرگی که به ساختمان بیرون از دمشق متصل هستند را نشان می دهند و در ظاهر ادعاهای گروههای طرفدار حقوق بشر که صیدنایا یک مرکز اعدام است را تأیید می کند.

استوارت جونز، معاون وزیر خارجه آمریکا در امور شرق نزدیک گفت: «از سال 2013، رژیم سوریه به منظور ساخت آنچه که باور می رود یک کوره آدم سوزی باشد، در یکی از ساختمان های زندان نظامی صیدنایا تغییراتی ایجاد کرد.»

او گفت که این کار ممکن است «تلاشی باشد برای پوشاندن کشتارهای دسته جمعی که در صیدنایا صورت می گیرد.»

عفو بین الملل رژیم سوریه را متهم کرده که در این زندان «سیاست نابود کردن» را اجرا می کند.

در گزارش این دیده بان، با عنوان «کشتارگاه انسانی: اعدام و کشتار دسته جمعی در زندان صیدنایا» جزییات مربوط به اعدام های گروهی بین سالهای 2011 تا 2015 ذکر شده است.

به گفته این گزارش، دست کم هفته ای یک بار، نزدیک به 50 زندانی «در نیمه شب و کاملا پنهانی» از سلول های خود بیرون آورده می شدند تا پس از محاکمه خودسرانه و کتک خوردن، اعدام شوند.

جونز گفت که براساس بیانات این دیده بان، بین 5,000 تا 11,000 نفر در سالهای بین 2011 تا 2015 در زندان صیدنایا به تنهایی کشته شده اند.

«دروازه ورود به جهنم»

اتهامات وارده از سوی عفو بین الملل با شهادت زندانیان لبنانی سابق زندان صیدنایا، تدمر (پالمیرا) و زندان المزّه که به دیارنا گفتند از اتهاماتی که علیه رژیم وارد می شود شگفت زده نشده اند، تأیید شده است.

ریمون سویدان، عضو انجمن زندانیان لبنانی در زندان های سوریه که به مدت پنج سال در زندان المزّه (از سال 1993 تا 1998) همراه برادرش، میشل، به اتهام «تحریک» علیه رژیم، زندانی بوده گفت: «زندان در سوریه پیک نیک نیست، بلکه دروازه ورود به جهنم یک دنیای ناشناخته است.»

او گفت: «روشهای شکنجه برای هیچ انسانی قابل تصور نیست. زندانبانان این روش های شکنجه مانند بستن به زنجیر وقرقره، فرش پرنده و صندلی الکتریکی را در خواب خود ابداع می کنند.»

او پرسید: «آیا می توانید ما را در حالی تصور کنید که در نیمه شب از خواب بیدارمان کرده اند، نام سه قسمتی و نام مادرانمان را خوانده اند، سپس با حوله چشم مان را بسته و همگی را به حیاط اعدام برده اند در حالی که دستهایمان روی سرمان است مثل اینکه در ورزشگاه رومی ها هستیم.»

سویدان گفت: «مسلم است که من درباره کوره آدم سوزی در زندان صیدنایا شنیده ام، اما مهمتر آن است که سیاستمداران درون و بیرون [سوریه] درباره آن بشنوند.»

«اشکال شنیع خشونت»

علی ابودهن رئیس انجمن زندانیان لبنانی در زندان های سوریه گفت که رفتار رژیم سوریه با زندانیان «به شدت بی رحمانه و غیرانسانی» است.

او به دیارنا گفت: «زندانیان و بازداشتی ها تحت فجیع ترین اشکال خشونت قرار می گیرند که شامل کتک زدن، شکنجه، توهین، تحقیر و بی خوابی و محرومیت از غذا است.»

او گفت: «زندانبانان سوری، هیولاهای بیرحمی هستند که متوسل به تمامی [بد] رفتاری ها مانند کتک زدن، کشتن، شکنجه، خون ریزی، گرسنگی و محروم کردن از آب می شوند.»

ابو دهن گفت: «شکنجه با فرسوده کردن آغاز می شود. 300 ضربه شلاق به کف پای برهنه زندانی می زنند، سپس وی را روی صندلی آلمانی، می نشانند.»

وی گفت: «نشیمنگاه صندلی روی پشت زندانی قرار داده می شود و یک میله آهنی زیر بغل او می گذارند و صندلی [با طناب به پشت او بسته می شود]، سپس صندلی را به حالت عادی می گذارند. این کار زندانی را در معرض خطر شکسته شدن ستون فقرات یا معیوب کردن ریه ها قرار می دهد.»

او گفت که در موارد دیگر، زندانی «وادار به بالا رفتن از یک نردبان راسته می شود، و سپس نردبان به زمین پرتاب می شود، که موجب خرد شدن زانوها یا آرنج هایش می شود.»

او افزود که برخی اوقات به زندانی زنجیر می زنند و یک گربه را درون لباس او می اندازند، و چنگ های گربه ای که سعی دارد فرار کند موجب جراحت می شود. و برخی اوقات زندانی به صورت سر و ته از زنجیر و قرقره آویزان می شود و بعضی اوقات مچ هایش از جا در می رود.»

وی گفت که زندانیانی که سر و ته آویزان می شوند ممکن است «دچار پارگی رگ خونی» بشوند، و افزود که برخی از زندانیانی که به مدت طولانی از دستهایشان از سقف آویزان شده اند، موجب فلج شدن دستها شده است.

وی گفت که از دیگر اقسام شکنجه شامل خوراندن به زور موش مرده، پرنده مرده یا سوسک است، یا در حالی که چشم بند زده شده اند، وادار شده اند تا ادرار بنوشند.

ابو دهن گفت که برخی از زندانبانان، زندانیان را وادار می کنند تا به صدای گریه های کودکان یا زنان گوش کنند تا به آنها بقبولانند که اعضای خانواده شان تحت بازجویی هستند و به این وسیله از آنها اعتراف بگیرند.

برخلاف تصاویر ماهواره ای، گزارشهای معتبر، زخم های به جا مانده و داستان های شکنجه و مرگ در زندان که از سوی زندانیان پیشین نقل شده است، رژیم ادعاهای مربوط به کوره آدم سوزی را « کاملا بی اساس» خوانده و انکار کرده است.