ابراهیم رئیسی، رئیس جمهوری تازه منتخب ایران، در زمان آغاز به کارش در مرداد ماه وارث یک دولت منزوی در عرصه بین المللی و یک دولت بدنام در داخل کشور خواهد بود.

دلیل این وضعیت روشن است: سال ها اقدامات و تصمیمات بی ثبات کننده رژیم و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی.

ایران به دلیل گسترش برنامه هسته ای خود و سیاست های مداخله گرایانه و توسعه گرایانه از طریق نیروهای نیابتیش در عراق، سوریه، لبنان، و یمن دچار عواقب عمده سیاسی و اقتصادی شده است.

قدرت های جهانی طرف توافق هسته ای ۱۳۹۴، موسوم به برنامه جامع اقدام مشترک (برجام)، بارها از ایران خواسته اند تا به پیروی و رعایت مقررات برجام بازگردد، اما این رژیم همچنان وخامت وضعیت را افزایش می دهد.

آژانس بین المللی انرژی اتمی در اردیبهشت ماه در تازه ترین هشدار خود نسبت به این که ایران در مورد فعالیت های احتمالی هسته ای اعلام نشده خود توضیحات روشنی نداده است، ابراز نگرانی کرد و افزود که ذخیره اورانیوم غنی شده این کشور ۱۶ برابر حد مجاز بوده است.

پیش از این، قدرت های جهانی مراتب «نگرانی شدید» خود را نسبت به اعلام ایران مبنی بر اقدام برای تشدید غنی سازی اورانیوم تا خلوص ۶۰ درصد ابراز کردند. این گام می تواند ایران را به آستانه خلوص ۹۰ درصدی برای کاربرد نظامی نزدیک تر کند و «زمان گریز» بالقوه آن را برای ساخت بمب اتمی کاهش دهد.

جامعه جهانی همچنین از ایران خواسته است برنامه موشکی بالستیک خود را متوقف کند.

تجاوز منطقه ای

عربستان سعودی به طور منظم هدف موشک های ایرانی که حوثی ها از سوی دیگر مرز در یمن پرتاب می کنند قرار می گیرد. این سلاح ها توسط سپاه پاسداران تأمین می شوند.

در تازه ترین حمله، پدافند هوایی عربستان سعودی روز شنبه (۲۹ خرداد) در مجموع ۱۷ فروند پهپاد حاوی مواد منفجره را که حوثی‌ ها از یمن به سمت پادشاهی عربستان پرتاب کرده بودند، رهگیری کرد.

کویت، امارات متحده عربی، و بحرین اسفند ماه گذشته هم صدا با عربستان سعودی حوثی ها را در رابطه با حملات مرزی انجام شده به این کشور پادشاهی محکوم کردند.

شاه سلمان بن عبدالعزیز، پادشاه عربستان سعودی، در آبان ماه خواستار «موضع قاطع جامعه جهانی در برابر ایران در راستای تضمین کنترل شدید این جامعه بر دستیابی ایران به سلاح های کشتار جمعی و توسعه برنامه موشک های بالستیک آن شد.»

موشک های ایرانی همچنین در یک رشته حملات نیروهای ائتلاف بین المللی، اماکن دیپلماتیک، و کاروان های نظامی در عراق و سوریه را هدف قرار دادند.

از آغاز سال جاری تاکنون، در مجموع ۴۳ مورد حمله به پایگاه های نظامی محل استقرار نیروهای ائتلاف بین المللی، سفارتخانه های خارجی، و کاروان های عراقی حامل پشتیبانی لجستیکی، انجام شده است. تازه ترین مورد آن ۳۰ خرداد بود که طی آن پایگاه هوایی عین الاسد در استان انبار هدف حمله موشکی قرار گرفت.

مقامات عراقی فعالیت های شبه نظامیان مورد حمایت سپاه را که ترورهایی را در عراق انجام داده و با ناپدید شدن فعالان مرتبط بودند، محکوم کرده اند.

بی توجهی آشکار آنها به حاکمیت قانون و اقتدار دولت موجب شده است که علمای برجسته، مقامات، و شهروندان عادی خواستار انحلال آنها شوند.

علی السیستانی، مرجع عالی شیعیان عراق، بارها خواستار انحلال گروه های شبه نظامی و پیوستن آنها به ارتش ملی عراق شده است.

امانوئل مکرون، رئیس جمهوری فرانسه، در نخستین سفر رسمی خود به عراق در شهریور ماه گذشته خواستار «عادی سازی» همه نیروهای مسلح در عراق شد و تأکید کرد که «مبارزه برای حاکمیت عراق امری ضروری است.»

خشم نسبت به سپاه

در داخل ایران، سرکوب های انجام شده توسط سپاه پاسداران خشم عمومی را برانگیخته است.

از آغاز انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ تاکنون رژیم ایران برای ترساندن ایرانیان و سرکوب اعتراضات مردمی از سپاه استفاده کرده است.

در پی اعتراضات گسترده مردمی در آبان ماه ۱۳۹۸ به افزایش شدید قیمت بنزین، سپاه و نیروهای وابسته به آن، یعنی نیروی مقاومت بسیج، در تهران و در ۳۰ استان ایران به معترضان حمله کردند.

فیلم های منتشر شده از داخل ایران در شبکه های اجتماعی نشان می دهد که سپاه و سایر نیروها معترضان غیرمسلح را از جمله در ماهشهر در جنوب ایران، که اکثریت جمعیت عرب تباران ایران ساکن آن هستند، شلیک می کنند.

در سال های اخیر، ایرانیان با پاره کردن عکس های علی خامنه ای، رهبر ایران، در جریان اعتراضات و شعار دادن علیه سپاه و نیروهای وابسته به آن، مخالفت خود را با سپاه و رژیم ابراز داشته اند.

شاهین محمدی، روزنامه نگار ایرانی مستقر در ایالات متحده، گفت که سپاه «ممکن است در نسل کشی» در خاورمیانه «دخالت نکند»، «اما قطعاً در نقض حقوق بشر مردم» در سراسر منطقه دست داشته است.

وی گفت که سپاه در داخل ایران نیز یک «ابزار سرکوب» است.

مردم ایران همچنین به دلیل تشدید بحران گسترده اقتصادی که کشور با آن مواجه است، از رژیم و سپاه خشمگین هستند.

در حالی که مردم با بیکاری گسترده، افزایش ناگهانی تورم، و کاهش سطح زندگی رو به رو هستند، این رژیم منابع رو به کاهش خود را صرف سپاه، نیروهای نیابتی منطقه ای، و برنامه هسته ای خود می کند.