یک سال پس از پایین آمدن آخرین پرچم سیاه داعش در روستای باغوز سوریه، کشاورز محلی حماد ال ابراهیم در تلاش است تا زمین آسیب دیده خود را بازسازی کند.

اما هنوز ردپای این گروه تروریستی در اطراف وی در این روستای کوچک و دورافتاده در نزدیکی مرز عراق دیده میشود، جایی که پس از یک حمله یک ماهه شدید در ماه مارس ۲۰۱۹، جنگ جویان کرد و ائتلاف به رهبری ایالات متحده داعش را شکست خورده اعلام کردند.

الابراهیم، ۷۵ ساله در پای تپه ای صخره ‌ای، کمربندهای انفجاری دور انداخته شده و جلیقه های نظامی پاره و مچاله شده بر روی خاک پیدا میکند.

در همان نزدیکی، یک پوکه گلوله خالی در حال زنگ زدن است و بقایای له شده وسایل نقلیه نیمه سوخته زمینها را نشان دار میکند.

الابراهیم، که سرپرست یک خانواده بزرگ ۷۵ نفری است، گفت: ما مخروبه ها را ترمیم می کنیم تا بتوانیم این زمین را با کاشت گندم برای نان بارور کنیم.

وی به خبرگزاری فرانسه گفت: ما می خواهیم این قطعه را احیا کنیم و محصولاتی را بکاریم که می توانیم بخوریم.

این کشاورز، که در زمان افزایش درگیری‌ها در جنگ علیه داعش به مناطق دیگر استان دیرالزور و بعدها به استان شمالی الرقه گریخت بود، از چند ماه پیش به باغوز بازگشته است.

در یک اردوگاه متلاشی شده در حاشیه روستا، جایی که زمانی هزاران جنگجوی داعش و نزدیکان آنها درآن می زیسته‌اند، خانواده الابراهیم اکنون برای پاکسازی بقایای جنگ تلاش می کنند.

آنها مین‌هایی را پیدا کردند که در زمینی که الابراهیم امیدوار است در آن گندم بکارد کاشته شده بود. در بعضی موارد حتی سلاح‌هایی یافتند که در زیر خاک دفن شده بود.

الابراهیم گفت: هنگامی که ما برگشتیم و دیدیم که چه بر سر سرزمین‌مان آمده، پسرم داشت دیوانه می‌شد. من می ترسیدم که او سکته مغزی کند.

این خراب مانند یک زخم است در بدن من.

داعش در پی انتقام

الابراهیم اکنون باید بر اراضی بی ‌آب و علفی رهبری کند که تنها چیزی است که مرزهای اعلام شده این گروه افراطی در سال ۲۰۱۴ باقی مانده است که شامل بخشهای بزرگی از سوریه و عراق می‌شد.

در اوج (قدرت) خود، این گروه تعبیر وحشیانه‌ای از دین به حدود هفت میلیون نفر تحمیل كرد و حملات مرگبارى را علیه غیرنظامیان بیشماری انجام داد.

در حالی که اکنون آن به اصطلاح خلافت مرده است ترس از حمله بازماندگان داعش در بین ساکنان و نیروهای امنیتی تحت رهبری کردها هنوز بسیار زنده است.

در ورودی باغوز، مبارزان نیروهای دموکراتیک سوریه مدارک هویتی را تأیید می‌کنند و گشت‌هایی را در نقاط استراتژیک انجام می دهند.

سخنگوی شورای نظامی دیرالزور، یک نهاد وابسته به نیروهای دموکراتیک سوریه، گفت: باغوز امن است، اما گروه‌های داعش همچنان در روستاهای اطراف مانند الشفاء و السوسه به فعالیت خود ادامه می دهند.

علیرغم شکست در باغوز، داعش همچنان به حضور خود در مناطق تحت کنترل نیروهای دموکراتیک سوریه ادامه داده و تقریبا هرروز حملاتی در آنجا انجام می دهد.

مبارزان تحت امر کردها و متحدان ائتلافی آنها از سال گذشته در پی شکار چنین بازماندگان افراطی بوده‌اند.

در ماه اکتبر، در حمله ای در شمال سوریه آمریكا رهبر داعش ابوبكر البغدادی را كشت قبل از اینكه این گروه ابوابراهیم هاشمی قریشی را جانشین او اعلام كند.

اما به گفته سخنگوی شورای نظامی دیر‌الزور، که خواست هارون خوانده شود، قتل البغدادی فقط گروه‌های بیشتری را که قبلا فعال نبودند به تحرک وا داشته است.

او به خبرگزاری فرانسه گفت که داعش به دنبال انتقام گرفتن است.

زندگی در جهنم

علیرغم تهدید روزافزون حملات، نیمی از ساکنان باغوز در ماه‌های اخیر بازگشته‌اند و با خود نمایی از زندگی عادی را همراه آورده‌اند.

در بازار اصلی، زنان با پوششی از سر‌ تا‌ پا سیاه در خیابان قدم می زنند، نشان‌های داعش هنوز بر روی دیوارهای اطراف نقش بسته است.

دستفروش‌ها روی چرخ دستی‌های کنار جاده در زیر بالکن‌ها میوه و سبزیجات می‌فروشند.

بسیاری از بلوک‌های آپارتمانی خسارت دیده در جنگ متروکه هستند، و آنهایی هم که ساکن دارند فاقد آب و برق هستند.

در بحبوحه ویرانی، شیوع بیماری سالک - یک بیماری پوستی ناشی از یک انگل میکروسکوپی که توسط پشه خاکی منتقل می‌شود - این روستا را فرا گرفته است.

این بیماری در سوریه بومی است اما در طول جنگ داخلی نه ساله، بویژه در مناطقی که در آن طی سالهای اخیر درگیری‌هایی برای اخراج داعش صورت گرفته، شیوع بیشتری پیدا کرده است.

فتن الحسن ۳۷ ساله در حین پختن نان بر روی یک اجاق گاز معمولی، گفت: شیوع این بیماری، که باعث ناهنجاری جسمانی می‌شود، در باغوزچشمگیراست.

او به خبرگزاری فرانسه گفت: همه بچه‌های من سالک دارند و فقط آنها نیستند اکثر ساکنان نیز از این بیماری رنج می برند.

او گفت، حداقل ما در داخل خانه خودمان زندگی می‌کنیم، و درحال حاضر، همین کافی است.

در همین نزدیکی، هاشم رفعت ۲۰ ساله آنقدر خوش شانس نیست.

او، که در چادری در نزدیکی خانه بمباران شده‌اش زندگی میکند، گفت: خدمات عمومی وجود ندارد، خانه ها ویران شده‌ و بسیاری جان خود را به دلیل مین‌ها از دست داده‌اند این در حالیست که ما حتی یک بیمارستان هم نداریم.

ما در جهنم زندگی می‌کنیم.