بچه ها در حیاط زندان بازی می کنند درحالی که بزرگسالان یک سلول زندان را بین چند خانواده تقسیم کرده اند. آنها که از خشونت در شمال شرقی سوریه گریخته اند جای دیگری نیافتند که به آنجا بروند.

آنها جزو صدها هزارتن تن از مردمی هستند که براثر جنگ آواره شده اند و سال نو را به دورازخانه خودشان در دژ تحت فشار مخالفان در ادلب به سرمی برند.

به گفته سازمان ملل متحد تنها درماه دسامبر 284 هزار تن از مردم خانه هایشان را درشهرک نزدیک مرآت النعمان ترک کردند که دلیل آن افزایش خشونتها بوده است درحالی که نیروهای رژیم سعی دربازپس گیری منطقه تحت کنترل افراط گرایان دارد.

درمیان آنها، ام حاتم 69 ساله و پسرمجرد اوست که درپی پناه گرفتن درشهر ادلب بودند اما با رسیدنشان تنها سرپناه موجود زندان متروکه بود.

این زن سالمند درخارج از زندان پیشین که اکنون برای حدود 300 بزرگسال و کودک خانه است گفت: «اگرچه قابل سکونت نیست اما درآن ساکن شدیم.»

او گفت «نه آب، نه برق، نه چراغ وجود دارد و سلولها باریک و خفقان آوراست». چهره اش از چین و چروک پوشیده است و موهایش با یک دستمال قهوه ای بسته شده است.

«غذای کافی برای خوردن وجود ندارد»

ام حاتم که یک کت پشمی گرم برتن دارد کمک می کند تا یک کامیون پرشده از متعلقات اندکی که از خانه اش دارد خالی شود: ظرفهای ترشی و غله، سطلهای پلاستیکی و یک زیرانداز پلاستیک.

او گفت: «اگر امکاناتش را داشتیم یک خانه اجاره می کردیم.»

«اما حتی غذای کافی برای خوردن نداریم.»

درحیاط زندان سه بچه با توپهای بزرگ بادی که رنگهای شادی دارد به هم می رسند و تلوتلوخوران درطول آسفالت مرطوب به جلو می روند.

آنها که بوسیله کارکنان دیدارکننده از گروه خیریه تشویق می شدند دوطرف یک طناب سیاده را دردست گرفتند و برای مسابقه طناب کشی بدنهایشان را رو به عقب کشیدند.

اما درون یک سلول که نور بسیار اندک آسمان به زورآن را روشن می کرد مردی بروری یک چهارپایه کوچک نشسته بود و یک پرده پلاستیکی را دردست دارد که فضا را به بخشهای جدای خانواده ها تقسیم می کند.

نیروهای رژیم با حمایت از هواپیماهای جنگنده روسیه بمبارانهای مرگبارخودشان را درهفته های اخیر به ادلب افزایش داده اند و باعث ایجاد دورتازه ای از آوارگیها در جنگ نُه ساله سوریه شده است.

دفترهماهنگی کمک های بشردوستانه سازمان ملل متحد گزارش می دهد: «ساختمانهای عمومی مانند مساجد، گاراژها، سالنهای جشن ازدواج و مدارس برای میزبانی از خانواده های تازه آواره شده استفاده می شود.»

این سازمان هشدارداد که اما «احتمال دارد که با توجه به مقیاس آوارگی ظرفیت جذب مردم نیازمند از مکانهای موجود فراتربرود.»

درسراسرمنطقه خانواده هایی که درجنگ خانه هایشان را ازدست داده بودند ازقبل در ارودگاه های متعدد آوارگان و یا حتی در باغهای زیتون درامتداد مرزبا ترکیه زندگی می کنند.

آرزوهای سال نو

درمدرسه ای که به یک پناهگاه تبدیل شده است خانواده ها درلباسهای شسته شده را در حیاط آویزان کرده اند.

چندین خانواده درجایی که قبلا مدرسه بوده زندگی می کنند پس ازآن که میزها را به یک اتاق انباری انتقال داده و زیراندازهای پلاستیکی برکف اتاقها انداخته اند. تشکهای نازک اسفنجی درکنار دیوارچیده شده است.

عبدالسلام الامین کارگرخیریه گفت: «مدارس برای این آواره شدگان از مرآت النعمان و سایر بخشهای جنوبی منطقه ادلببه پناهگاه تبدیل شده است».

او گفت: «آموزش متوقف شده است.»

دوباره در حیاط زندان عبدالقادرشاورقی موهای یک پسربچه را که در شنل سلمانی پوشیده شده است و بریک تخته چوبی برروی یک صندلی پلاستیکی نشسته است کوتاه می کند.

این آرایشگر 29 ساله که یک هفته پیش به آنجا رسید هرکاری را که می تواند انجام می دهد تا ازمهارتش برای حمایت از همسر و بچه هایش انجام دهد.

او امیدوار است که سال نو برای بچه های ادلب آینده ای روشن به همراه بیاورد.

او گفت: «بچه ها هنوز همه زمان زیادی برای زندگی دارند. نمی خواهیم که آنچه که ازاین جنگ برما گذشته برآنها بگذرد.»

«به خواست خدا سال نو پایان جنگ درسوریه را به همراه خواهد داشت.»