جهان که پس از سال ها اسارت از چنگال داعش آزاد شده است، با یک اولتیماتوم و ضرب الاجل بسیار دردناک روبرو است: او یا باید سه کودکان خود را که پدر آن ها ستیزه جوی این گروه افراطی بود، رها کند و یا خطر طرد از جمعیت (ایزدی) را به جان بخرد.

جهان قاسم روی یک زمین یک بنای بتونی سخت نشسته است که امروز خانه او محسوب می شود. او گفت «البته که به طور قطع نمی تواند آن ها را به وطن و خانه و کاشانه ام بازگردانم، آن ها فرزندان داعش هستند».

او افزود «من چطور می توانم آن ها را با خود به وطنم ببرم وقتی که سه خواهر و برادرم هنوز در چنگال داعش اسیر هستند». او در این گفتگو به این واقعیت تلخ اشاره می کند که این کودکان به منزله یک یادآوری مدام از بی رحمی و خشونتی هستند که داعش به بدنه جامعه ایزدی وارد کرد، جمعیتی متحد و هم بسته که ارتباط گسترده ای با سایر اقلیت های قومی کشور ندارند.

داعش در سال 2014 ده ها زن و دختر ایزدی را از سنجار، وطن موروثی و خانه پدری آن ها در عراق ربود و اعضای این گروه به طور سیستماتیک به آن ها تجاوز کرده، آن ها را فروختند و به عناصر افراطی گروه فروختند و امروز زن و دخترهای بازمانده این دوران با بحران بسیار دردناک و آزاردهنده ای روبرو هستند و باید در مورد سرنوشت کودکانی تصمیم بگیرند که میراث این ازدواج های اجباری بوده اند.

این زنان که هم اکنون رها شده اند برای مرهم گذاشتن بر زخم و رنجی که به این اقلیت محافظه کار تحمیل شد، با چالش ها و درد و رنج های روبرو هستند اما بزرگ کردن نونهالان این عناصر افراطی بستن این پرونده را غیرممکن خواهد کرد.

جهان زمانی که 13 سال داشت ربوده شد، در 15 سالگی به زور به همسر یک ستیزه جوی تونسی تبار عضو داعش درآمد و چهار ماه پیش از موج بمباران الباغوز، مقر داعش در سوریه همراه همسر و فرزندانش فرار کرد.

زمانی که نیروهای تحت حمایت ایالات متحده دریافتند او اهل جمعیت ایزدی است، وی و پسر دو ساله، دختر 1 ساله و نوزاد 4 ماهه او را جدا و به پناهگاهی در شمال شرق سوریه اعزام کردند که میزبان مادرهای دیگری است که عضو این اقلیت است که در معرض خشونت و بی رحمی قرار گرفت.

این خانه امن که به «خانه ایزدی» معروف است، عکس او را روی فیس بوک قرار داد و سامان، برادر بزرگ او که هنوز مقیم شمال عراق است خواهرش را که سال های طولانی مفقودالاثر بود، شناخت.

او از خواهرش خواست که به وطنش بازگردد، اما او باید بدون فرزندانش به خانه بازگردد.

جهان پس از رویارویی چندین روزه تردید در این مورد، در نهایت تصمیم گرفت فرزندان خردسال و نوزاد خود را به بهای بازگشت به دامان آنچه که او خانواده واقعی خود می نامد، به مقامات کرد سوریه بسپارد.

او زیر لب گفت «خیلی کوچک هستند، آن ها به من خیلی وابسته اند، من هم به آن ها بسیار دلبسته ام ... اما آن ها فرزندان داعش هستند».

او می گوید از هیچ عکسی از فرزندانش ندارد و نمی خواهد آن ها را به یاد بیاورد.

وی یادآوری می کند «روز اول سخت است، بعد آهسته آهسته آن ها را از خاطر خواهیم برد».

«هیچ کس سراغ آن ها را نمی گیرد»

چند صد سال است که ایزدی هایی بر خلاف میل خود با افرادی از خارج از فرقه خود ازدواج کردند، ناچار شده اند که ارتباط خود را با این جمعیت قطع کنند.

دخترهایی که داعش در سال 2014 به زور اسیر کرد هم با همین سرنوشت روبرو هستند اما بابا شیخ، رهبر روحانی ایزدی با صدور یک حکم غیرمنتظره و بی سابقه اعلام کرد جمعیت (ایزدی) باید بازمانده ها و قربانیان آزار و اذیت جنسی داعش را با آغوش باز بپذیرد و به آن ها احترام بگذارد.

با این وجود، این مهر و عطوفت مشمول کودکان این افراد نخواهد بود.

«شورای عالی روحانی» جمعیت ایزدی در ماه آوریل با صدور یک حکم مبهم اعلام کرد از «کودکان قربانیان» استقبال می کند، امری که به منزله بارقه امیدی برای دومین اصلاحیه و احتمال پذیرش کودکانی بود که مادر ایزدی و پدر داعشی دارند.

اما اعضای محافظه کار ایزدی با شدت و جدیت بسیار از این تصمیم انتقاد کردند و همین امر سبب شد که این شورا ناچار شود موضع خود را روشن و اعلام کند هیچ سیاستی تغییر نکرده است. این شورا تاکید کرد فقط کودکانی را با آغوش باز خواهد پذیرفت که هم پدر و هم مادر آن ها ایزدی باشد.

تلال مراد، فعال ایزدی می گوید هر گونه اعمال اصلاح دیگری به منزله تهدید و گشودن دروازه های تغییر به یک جمعیت آسیب دیده و مملو از درد و رنج خواهد بود.

مراد که سرپرست ایزدی 24، یک رسانه ویژه پوشش اخبار مربوط به امور جمعیت ایزدی است گفت «اگر این نوع مسائل در شیوه طریقت و تفکر (جمعیت ایزدی) تغییر کند، در تغییر گشوده خواهد شد و آیین ایزدی به طور کامل سقوط خواهد کرد».

خلی خدر، نماینده شورا در گفتگو با خبرگزاری فرانسه می گوید بحث فقط بر محور اصلاح دیدگاه های محافظه کارانه و کوتاه فکرانه متمرکز نبود.

خدر در مقر شوار در شیخان گفت «اول این که براساس قانون (اساسی) عراق، هر کودکی که پدر او مفقود باشد، نام او به طور خودکار در مقام مسلمان ثبت خواهد شد».

قانون اساسی عراق براساس قانون اسلامی تدوین شده است و براساس آن، دین از پدر به فرزند به ارث می رسد.

خدر گفت که جامعه ایزدی از نظر روانی هم از آدم ربایی های طولانی اعضای جمعیت خود درمانده و زخم خورده است و پذیرش کودکان افرادی که مردم این جمعیت را آزار و اذیت کرده اند، در ورای تحمل این اقلیت است.

خدر افزود «تا این لحظه هزاران زن و دختر اسیر داعش هستند. هیچ کس سراغی از آن ها نمی گیرد. فقط نگران سرنوشت تعداد انگشت شماری کودک هستند.»

شورا اعلام کرده است آمار قربانیان ایزدی را که به همراه نوزادهای ثمره تجاوز را نگه نمی دارد.

گوشت، خون و اشک

در حالی که بیشتر مادران ایزدی کودکان خود را در «خانه ایزدی» در سوریه می گذارند اما بعضی از آن ها نوزادان متولد پدرهای داعشی را به خانه و کاشانه خود در عراق آوردند. آن ها به دلیل حساسیت مسئله از گفتگو خودداری کردند.

یک زن سعی کرد خانواده ایزدی اش را متقاعد کند اجازه دهند نوزاد یک ساله اش را بزرگ کند که پدر او یک ستیزه جوی داعشی مفقودالاثر است اما وقتی متوجه شد که نمی تواند اسناد و کارت شناسایی عراقی برای او بگیرد چون پدر نوزاد حضور ندارد، از این تصمیم صرف نظر کرد.

پزشک او گفت که فرزندانش را به مقامات اداره حضانت سپرد.

یک امدادگر در مورد یک بازمانده 18 ساله دیگر می گوید این زن جوان هم پس از آن که در نهایت آزاد شد، فصل بهار به عراق بازگشت، اما پا به ماه بود و پدر جنین او یک آدم ربای عضو داعش بود.

او چند هفته و بدون اطلاع خانواده اش در خانه امن ماند تا فرزندش متولد شد و نوزاد را به مقامات مسئول سپرد و به اقوام و خانواده اش در اردوگاه آوارگان پیوست.

سکینه یونس، مدیر امور زنان و کودکان موصل می گوید سال گذشته 5 کودک متولد مادرهای ایزدی و پدرهای داعشی به یتیم خانه ای در موصل سپرده شدند. خانواده های مسلمان محلی حضانت آن ها را به عهده گرفتند.

دین این کودکان در شناسنامه مسلمان ثبت شده است.

تاثیر روانی بلندمدت این جدایی به احتمال بسیار بلندمدت و طولانی خواهد بود. به نظر می رسد دل و جان جهان هنوز مملو از نگرانی و تردید است.

او چند هفته پیش در گفتگو با یک امدادگر، فرزندانش را «گوشت و خون» خود خوانده و گفته بود دلتنگ آن هاست.

با این وجود به هنگام گفتگو با خبرگزاری فرانسه از این درد و رنج کمی فاصله گرفته بود و زمانی که آن ها را به یاد می آورد، یک لبخند شرمسارانه بر چهره اش نشسته بود. او زمانی که در سایه برادرش نبود، به آرامی اشک ریخت.

وی گفت «اگر قرار بود خودم تصمیم بگیرم، آن ها را با خودم می آوردم».