احمد عثمان، در زیرزمین تاریک هتل منبیج، با حالتی خصمانه به اتاقی که 32 روز در آن زنجیر شده و توسط گروه «دولت اسلامی عراق و شام» (داعش) شکنجه شده بود، خیره شده است.

عثمان در هتلی که به زندان تبدیل شده بود و توسط داعش در شهر منبیج سوریه اداره می شد، به خبرگزاری فرانسه گفت که پاهای ما هرگز زمین را لمس نکرد. گاهی اوقات آنها زنجیرها را بالا و پایین می کردند» و درد ما بدتر می شد.

وی گفت: «پس از اینکه آزاد شدیم برای مدتی نمی توانستیم راه برویم یا دیگر روی چیزی تمرکز کنیم.»

در ماه اوت، نیروهای دموکراتیک سوریه (اس دی اف) -- ائتلافی از پیکارجویان کُرد و عرب -- این شهر را که در شمال این کشور جنگزده قرار دارد، باز پس گرفتند.

در مواقع بهتر، هتل پنج طبقه منبیج پذیرای مهمانان خارجی و سوری بود که تعطیلات آخر هفته برای تفریح به آنجا می رفتند.

اما در طول دوران حکومت دو ساله داعش در منبیج، آنها این هتل را به یک زندان مخوف برای کسانی که از تفسیر افراط گرایانه آنان از قانون اسلام تخطی می کند، تبدیل نمودند.

عثمان که یک عرب سی ساله می باشد، پس از اینکه به همکاری با نیروهای ضد داعش متهم شد در اواخر سال 2015، سه ماه را در آنجا گذراند.

وی که دانشجوی سابق رشته ادبیات فرانسه بود پس از عدم وجود شواهد علیه وی آزاد گردید و بی درنگ به نیروهای دموکراتیک سوریه پیوست.

عثمان پس از اینکه خستگی هایش در نیروهای دموکراتیک سوریه برطرف شد، با خبرگزاری فرانسه به این هتل که در اثر حملات سنگین هوایی نیروهای حامی حملات نیروهای دموکراتیک سوریه آسیب شدید دیده بود، بازگشت.

وی به آرامی وارد ساختمان شد، به اطراف ساختمان مانند اینکه منتظر پیکارجویان داعش است که بیایند و او را مجددا به زندان ببرند، نگاهی انداخت.

قرار گرفته شدن در محفظه های کوچک

طبقه همکف این هتل توسط جهادی ها به یک هزارتوی زیرزمینی از سلول های تاریک و اتاق های شکنجه تبدیل شده بود.

دست نوشته ای بر روی دیوار با رنگ نوشته شده است: «خورشید خلافت طلوع کرده است.»

عثمان به تلخی گفت: «ما یقینا هرگز هیچ غروب خورشیدی را اینجا نخواهیم دید.»

دستبندهایی که هنوز از درهای فلزی سلول ها آویزان و از ورق های زبر و زمخت بریده شده بود به زندانبانان اجازه می داد، مراقب زندانیان باشند.

حمام های دارای کاشی نارنجی به سلول های انفرادی تبدیل شده بود و لباس های پوشیده از گرد و غبار و بطری های پلاستیکی هنوز روی کف زمین قرار داشت.

در یک اتاق محفظه های فلزی زیر یک متر ارتفاع و پنجاه سانتی متر عرض در کنار دیوار قرار داشت.

عثمان که خودش چند روز در این شکاف که به اندازه یک کمد است، زندانی شده بود، گفت که این «جایی بود که زندانیان برای روزها تا زمانی که اقرار کنند، قرار می گرفتند.»

وی گفت که به زندانیان تنها فواصل کوتاهی استراحت داده می شد تا بتوانند نماز بخوانند یا غذا بخورند و افرادی که انتخاب می کردند به جای خواندن نماز صبح صبحانه بخورند، کتک می خوردند.

بعد عثمان به یک سری سوراخ های زنگ زده روی دیواری با کاشی های سفید اشاره کرد.

این جنگجوی ریشو گفت: «آنجا قبلا قلاب قرار داشت. اینجا جایی بود که ما را آویزان می کردند.»

«آنها به همه جای ما ضربه می زدند، به سرهایمان، به بدن هایمان ... آنها ما را وادار می کردند تا در داخل یک چرخ بزرگ بالا برویم تا آنها بتوانند ما را کتک بزنند.»

با این حال، عثمان خود را خوش شانس می داند که توانسته زنده بماند و نسبتا سالم باشد.

وی گفت: «برخی به مدت شش ماه در هوا آویزان بودند. آنها دیگر به خاطر لخته های خون نمی توانند راه بروند.»

افراد دیگر که با او در زندان بودند، توسط داعش اعدام شدند.

عثمان گفت: «آنها هر گونه اتهامی که دوست داشتند را اختراع می کردند و سر مردم را قطع می کردند.»

«آنها چگونه می توانند راجع به دولت اسلامی حرف بزنند؟»